kerst blues

Sinterklaas is alweer vergeten. Nu de Kerst nog.
Ik kan maar geen verklaring vinden voor het feit dat ik deze feesten zo hartgrondig haat, maar dat doe ik dus. En niemand begrijpt het natuurlijk.

“Maar het is zo gezellig” roept 80 procent van de mensen die je spreekt, waarna je een uitgebreid verhaal krijgt over wat er gegeten gaat worden en hoe ze dat allemaal gaan aanpakken. “Ja, je moet wel hè” neuzelt de overige 20%. Van wie moet dat dan? vraag ik me af.
De tijdschriften roepen ons  vanaf de omslag toe dat het Grote Feestelijke Genieten is begonnen. De recepten met exotische en incourante vleessoorten vliegen je om de oren evenals must-do visgerechten, uitheems pluimvee, hertenbouten, wild zwijn op een bedje van pruimen of zoiets en dan natuurlijk ook  prachtige dessert-ideeën.

De T.V. haalt oude kerstfilms uit de kast en in de winkels kwelen kinderkoortjes dat Christus is geboren.
De jaar-in jaar-uit grijsgedraaide liedjes met lange bibberende uithalen klinken alsof ze met een draadje uit de kinderstrotjes worden getrokken.

Er moeten nog mensen zijn die mijn antipathie delen, maar die maken helaas geen deel uit van mijn kennissenkring, familie of buurtgenoten.
Dus met een mening als de mijne ben je in zo’n omgeving niet alleen een roepende in de woestijn maar ook nog een malloot.

Hele volksstammen liggen met elkaar in de clinch deze dagen. Alleen al over de vraag wie wat bij wie en waar viert.
Maar kerst moet gevierd worden. Hoe dan ook!
Het feit dat je massaal moet eten, drinken en vrolijk zijn omdat het zo gezellig is én omdat iedereen het doet, geeft mij meer de indruk dat we een kudde schapen zijn, geleefd en geleid door onze omgeving maar ook, en misschien wel in het bijzonder, door de commercie. We denken dat we aan een soort verplichting moeten voldoen.
Kerstkaarten sturen. Kerstkaarten ontvangen.
De mailbox van de computer braakt iedere dag lieve kerstgroeten en e-cards uit  en ik en stel het erg op prijs dat ik niet vergeten word, maar wat me tegen staat is het verplichte karakter van dit alles.
De enigen die hier echt blij van worden zijn de supermarkten, de postorderbedrijven, de post, de kaartenverkopers, de parfumerieën, de warenhuizen enz. enz. enz.
De rest van de mensen, die aanvankelijk vertelden “zo’n zin” te hebben in die knusse feestdagen, spreek je na 1 januari: de onvermijdelijke kater, kilo’s zwaarder en honderden euro’s lichter en met een beetje pech ook nog een burn out. Een echte. Gevolg van dagenlang kokkerellen.

En laten dat nu de eersten zijn die je komen vertellen dat ze blij zijn dat alles achter de rug is!

Vrede op Aarde en de beste wensen.
Of is het Vreten op Aarde ?

Eerst nog even Oud en Nieuw vieren en dan gaan we met z’n allen op dieet.

 

Kerstkoor

Er werd gevraagd of ik mee wilde naar een uitvoering van een Koor.  “A Festival of nine lessons and Carols”.

Ach waarom niet. In Nederland ben ik in geen jaren naar een kerk geweest, laat staan om naar kerstliederen te luisteren. Het het leek me wel wat.

Aanvang om 20.00 uur. We moesten er op tijd heen zei mijn vriendin want vorig jaar moest er lang in de rij gewacht worden. Oké. Om kwart voor zeven  de deur uit.  We waren de eersten. Veel  te vroeg. Kleumend voor de gesloten kerkdeur zagen we de rij langer worden en eindelijk ging de poort open. Hoera. Binnen was het warm.

Wachtend op de dingen die komen gingen haalde ik mijn mobieltje uit mijn tas.  “Hier mag je geen telefoon gebruiken” siste de dame naast me. Ja dat wist ik ook wel.  “Ik zet alleen maar het geluid uit” siste ik terug.
We sisten glimlachend dus we bleven in de kerstsfeer.

Het was een gemengd koor en ze zagen er prachtig uit. De liederen werden afgewisseld met een stukje uit de Bijbel. Zowel de choreografie als de organisatie waren indrukwekkend.
Wat konden die mensen zingen, wat een enthousiasme, wat een discipline en wat een geluid. Na ieder muziekstuk had ik de neiging te gaan staan en uitzinnig te applaudisseren maar dat mag kennelijk niet. Ik begon me te ergeren aan al die strakke gezichten, die grauwheid, dat koude en dat stille.

Na het laatste lied, de finale, die explosief was, dacht ik eindelijk te mogen applaudisseren. Lang en hard.

Het was prachtig geweest. Deze mensen moeten maanden geoefend hebben op dit concert.  Maar het bleef stil. De koorleden verdwenen, de orgelmuziek sloot zachtjes af en toen klonk er eindelijk een beleefd applausje maar de zangers waren al weg. De toehoorders schuifelden wat heen en weer op hun stoel, zochten jas en tas bij elkaar en liepen de deur uit.

Niet te geloven.

We stonden weer op straat.

Koud.

Met  het gevoel van een feest te zijn weggelopen zonder de gastheer/vrouw te bedanken.
Ik ben niet op de hoogte van de etiquette bij of na het beluisteren/deelnemen aan een concert met kerstzang. Maar ik vond dit wel een bijzonder koude bedoening.