Etentje.
Etentje bij vrienden. Altijd leuk.
Mijn vrienden hebben bedacht dat dit een mooie gelegenheid kan zijn om een kennis, weduwnaar, uit te nodigen en die aan een van onze vriendinnen te “koppelen”. De vriendin weet nog van niets. Misschien klikt het.
Volgens mijn vrienden is de man in kwestie een wat eenzame, aandacht-behoevende, zorg-zoekende oudere man en verder weten ze ook niet veel van hem.
De mystery guest is echter nog niet gearriveerd en we moeten wachten. Geeft niet. We hebben een aperitiefje waar we het mee kunnen uithouden.
Twee aperitiefjes later komt hij eindelijk aanzetten. Een keurige meneer, ruim 65 plus en niet onaantrekkelijk. “Sorry, sorry, ik moest nog even naar de apotheek, lang moeten wachten, toen naar huis om te verkleden en daarna file op weg hiernaartoe.”
Ja, dat kan gebeuren.
Terwijl hij zich voorstelt en iedereen begroet houdt hij zo’n mannentasje onder z’n linkerarm geklemd, die hij, tot we aan tafel gaan onder z’n arm houdt.
De gastvrouw biedt aan de tas even weg te zetten maar de meneer weigert. Hij is diabeet en hij moet zo even prikken.
De gedekte tafel ziet er sfeervol uit. Bloemen, kaarsjes, mooi glaswerk, the works. Prachtig !
De meneer zet zijn tasje naast het bord en schuift het zorgvuldig gearrangeerde bestek en glazen een eind opzij.
Na het voorgerecht gaat het tasje open en er komt een schriftje tevoorschijn. Dan volgt er een pen en wat attributen die er medisch uitzien. Terwijl hij opsomt waar hij, behalve de suikerziekte, zoal aan lijdt gaat het overhemd omhoog en prikt zichzelf in de harige buik. Dan nog een prikje in de vinger en de resultaten worden omstandig genoteerd in het schriftje.
Tot nu toe hebben wij, zijn tafelgenoten, het beleefd gehouden. De man wappert met kwalen en ongemakken alsof het trofeeën zijn. We hebben met belangstelling geluisterd naar de inhoud van zijn medisch dossier, zijn verhalen over alle kwaaltjes, de opsomming van alle artsen, therapeuten, tandartsen en specialisten aangehoord en hebben bijpassende en sympathieke opmerkingen en geluidjes gemaakt. Dat wil zeggen: voor zover we de kans kregen.
Maar nu begint de irritatie toe te slaan. Onder het eten notabene. Kon dat prikken niet even op de gang gebeuren? En gaan we het de hele avond hebben over medicijnen en ziektes?
Het hoofdgerecht is inmiddels opgediend. De gastvrouw heeft zichzelf overtroffen, alles ziet er geweldig uit en smaakt nog beter. De meneer doet een poging zijn klachtenverhaal voort te zetten maar nu zijn we in het stadium beland waarin getracht wordt hem te negeren en het over andere onderwerpen te hebben.
Ook begint een en ander op de lachspieren te werken. Is het de wijn of de situatie? Waarschijnlijk beide.
We zijn toe aan het nagerecht en terwijl er een feestelijke creatie wordt opgediend en uitgedeeld grijpt hij zijn kans weer: “Weet je, ik heb nog iets: een fistel. Lastig hoor. In mijn bilspleet. Heel vervelend.”
“Wil je er slagroom op?” vraagt de gastvrouw in een poging hem af te leiden.
“Vreselijk gewoon, ik moet mezelf elke avond goed wassen want anders blijft er wat poep tussen zitten.”
“wil je er aardbeien bij en ook chocoladesaus?” vraagt de gastvrouw.
“Poep tussen mijn billen bedoel ik,” zegt de meneer. “Ja lekker, aardbeien graag.
“En morgen moet ik naar de specialist voor mijn apneu. Ik heb heel veel ademstilstanden per nacht. In feite lig ik de halve nacht dood in bed.”
Zucht..
Nu kunnen we ons lachen echt niet meer houden.
Lullig voor de meneer.
Jammer ook dat onze poging om onze vriendin te koppelen is mislukt.
Ze ziet hem niet zitten.
Nee. Trouwens wie wel ?
dollytill 